Στο Familives έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε τη συγγραφέα Χριστίνα Κωνσταντουδάκη με το βιβλίο της «Με μια κουβέρτα… στο διάστημα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ.
Ερωτήσεις:
Στο βιβλίο σας θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχουν δύο ήρωες. Ο Σταύρος και η κουβέρτα του. Με έξυπνο τρόπο η ιστορία κινείται παράλληλα με τις σκέψεις και πράξεις του Σταύρου αλλά και της κουβέρτας. Ποιος ήταν ο λόγος αυτής της «παράλληλης» γραφής;
Την ιστορία τη διηγείται η κουβέρτα του Σταύρου, όχι ο ίδιος. Έτσι, βλέπουμε τη δική της οπτική στα όσα συμβαίνουν. Η κουβέρτα αγαπάει πολύ τον Σταύρο και καταλαβαίνει τη συστολή του, αλλά ταυτόχρονα θέλει να παίξει και με τα υπόλοιπα παιδιά. Το έκανα αυτό για να μην αισθανθούν άσχημα όσα παιδιά βλέπουν τον εαυτό τους στις πράξεις του Σταύρου, να καταλάβουν ότι είναι εντάξει να είναι πιο ντροπαλά κι ότι, όπως δείχνει και η ιστορία μας, απλώς θέλουν χρόνο και τους κατάλληλους φίλους για να ανθήσουν!
Το αγαπημένο αντικείμενο του Σταύρου είναι μια κουβέρτα με πλανήτες και έναν ήλιο. Πιστεύετε ότι παιδιά που βρίσκονται στην ηλικία του Σταύρου, θεωρούν το διάστημα ως κάτι δυνατό που μπορεί να νικήσει τα πάντα, όπως τη ντροπή ή τον φόβο;
Το διάστημα είναι ένα αγαπημένο θέμα στα παιδιά προσχολικής ηλικίας αλλά και στα μεγαλύτερα! Το είδα περισσότερο στις παρουσιάσεις που έκανα για το βιβλίο· όλα τα παιδιά ήξεραν απίστευτα πράγματα για τους πλανήτες, το διάστημα, τους γαλαξίες!
Θεωρείτε ότι όταν τα παιδιά φέρουν αγαπημένα αντικείμενα τη πρώτη ημέρα στο σχολείο, όπως την κουβέρτα, μπορούν να «ξεκλειδώσουν με μεγαλύτερη ευκολία τον χαρακτήρα τους?
Τα παιδιά που φέρνουν τα λεγόμενα «μεταβατικά αντικείμενα» στο Νηπιαγωγείο (π.χ. λούτρινα, πανάκια παρηγοριάς, κουβερτάκια) θέλουν κάτι οικείο από το σπίτι για τις μέρες της προσαρμογής, κι αυτά τα βοηθούν! Σιγά σιγά δεν τα χρειάζονται πλέον, ωστόσο τα μεταβατικά αντικείμενα για κάποια παιδιά είναι απαραίτητα για να προσαρμοστούν ευκολότερα.
Διαβάζοντας το βιβλίο σας και γνωρίζοντας ότι ασκείτε το επάγγελμα της νηπιαγωγού, έχετε έρθει αντιμέτωπη με μια τέτοια κατάσταση, δηλ. ένας μαθητής τη πρώτη ημέρα του σχολείου να φέρει αγαπημένο αντικείμενο; Και αν ναι, πως το αντιμετωπίσατε;
Δεν έχει τύχει στην τάξη μου, αλλά το έχω συναντήσει σε άλλες τάξεις στις οποίες έμπαινα μερικές ώρες. Το παιδί είχε το αντικείμενο αυτό για όσο το χρειαζόταν. Ακριβώς όπως ο Σταύρος της ιστορίας, αρχικά δεν μιλούσε σε κανέναν και κρυβόταν πίσω από το αντικείμενο. Σιγά σιγά το αντικείμενο γινόταν μέρος της ομάδας και το παιδί το χρησιμοποιούσε για να παίξει και με άλλους. Μέχρι που δεν το χρειαζόταν καθόλου και το αντικείμενο έμενε σπίτι.
Πιστεύετε ότι κατά βάθος κρύβουμε όλοι μέσα μας έναν Σταύρο, και χρειαζόμαστε να έχουμε κάποιο αγαπημένο αντικείμενο μαζί μας σε κάθε νέο μας ξεκίνημα;
Δεν χρειάζονται όλα τα παιδιά μεταβατικό αντικείμενο, αλλά είναι η αλήθεια ότι ακόμα κι εμείς οι «μεγάλοι» δενόμαστε με πράγματα που μας είναι οικεία. Πόσοι δεν έχουμε πάρει αγαπημένα παιδικά λούτρινα στο φοιτητικό μας σπίτι; Εγώ πάντως το έχω κάνει, χαχα!
Θεωρείτε ότι παιδιά αντίστοιχα με τον Σταύρο, κρύβουν περισσότερες ευαισθησίες από τα υπόλοιπα;
Δεν είναι απαραίτητο ότι αυτά τα παιδιά έχουν περισσότερες ευαισθησίες – απλώς είναι ο τρόπος τους για να προσαρμοστούν σε ένα νέο περιβάλλον. Μπορεί κάποιο παιδί που δεν εκφράζει τα συναισθήματά του να είναι πιο ευαίσθητο κι απλώς να μην ξέρει πώς να εκφραστεί ή κάποιο άλλο παιδί να εκφράζεται με κλάμα και γκρίνια χωρίς να έχει κάποιο μεταβατικό αντικείμενο. Πολλές φορές το μεταβατικό αντικείμενο είναι η ίδια η μαμά, και σε αυτή την περίπτωση είναι ακόμα πιο δύσκολο για το παιδί να την αποχωριστεί. Όμως, σιγά σιγά θα συμβεί κι αυτό.
Θέλετε να μας πείτε για τα επόμενα συγγραφικά σας βήματα;
Δεν ξέρω ακόμα τίποτα σίγουρα, το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν σταματάω να γράφω!
Σας ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σας. Σας ευχόμαστε από καρδιάς το βιβλίο σας να είναι καλοτάξιδο και να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί.
Γράφει η Αθηνά Ντόκα
Μητέρα δύο κοριτσιών, ιδιωτική υπάλληλος και πολυταξιδεμένη, εμπνέεται με τα απλά καθημερινά πράγματα και δημιουργεί δικές της ιστορίες. Της αρέσουν τα ταξίδια, η φωτογραφία, το διάβασμα, η μουσική και η καλή παρέα. Έχει συγγράψει παραμύθια και διηγήματα σε συλλογικά έργα, ενώ το πρώτο της παραμύθι με τίτλο «Χεράκια Καθαρά…Μικρόβια Μακριά» εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 2020.
Για να επικοινωνήσετε μαζί της μπορείτε να τη βρείτε στο www.facebook.com/athina.ntoka
