ΟΤΑΝ Ο ΚΑΣΤΑΝΟΥΛΗΣ ΕΓΙΝΕ ΑΣΤΕΡΑΚΙ


Δεν ξέρω εσείς αλλά εμένα μου ήταν δύσκολο να μιλήσω στα παιδιά μου για την απώλεια, το θάνατο κάποιου αγαπημένου. Φανταστείτε πως στα παραμύθια που τους διάβαζα δεν έλεγα πχ. πέθανε η μαμά της Σταχτοπούτας ή ωραία Κοιμωμένη τσιμπήθηκε και πέθανε ή ο Χανσελ και η Γκρέτελ δεν είχαν μαμά και ζούσαν…..

Όταν έγιναν 4 ετών με ρώτησαν: Μαμά που είναι ο δικός σου μπαμπάς; Απάντησα βιαστικά και αμήχανα: Είναι μακριά. Αλλά αυτό δεν αρκούσε. Πόσο μακριά, δεν μπορεί να έρθει με τρένο; Όχι γιατί ο μπαμπάς μου είναι αστέρι στον ουρανό πια…..

Πρόσφατα, διαβάσαμε για πρώτη φορά  το βιβλίο της Ελένης Δασκαλάκης, Όταν ο Καστανούλης έγινε αστεράκι, από τις εκδόσεις Ψυχογιός . Ένα βιβλίο που μιλάει για την απώλεια κάποιου αγαπημένου. Με ένα τρυφερό λόγο όπως αρμόζει για παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας εξηγεί πως η απώλεια ενός αγαπημένου μας στεναχωρεί, μας κάνει να κλαίμε αλλά δεν είναι το τέλος.

Ο Καστανούλης είναι ο σκύλος της μικρής Λουκίας, ο αγαπημένος της φίλος. Ο Καστανούλης μας αφηγείται πώς έγινε φίλος της Λουκίας, πώς έγινε ο ίδιος αστεράκι και πόσο στεναχωρήθηκε η φίλη του η Λουκία για την απώλεια του. Ναι η Λουκία έκλαψε πολύ αλλά ο Καστανούλης βρήκε τον τρόπο να εξηγήσει στη φίλη του πως όταν είναι χαρούμενη, γίνεται και ο ίδιος χαρούμενος και ας μην είναι μαζί όπως παλιά. Και πως όταν η Λουκία τον θυμάται , να γυρίζει το κεφάλι της στον ουρανό γιατί τότε κάτι υπέροχο συμβαίνει……

Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι το βιβλίο μιλάει αληθινά για την απώλεια και τα συναισθήματα που νιώθουμε όταν χάνουμε κάποιον αλλά με μια αισιόδοξη ματιά. Μου άρεσε που την αφήγηση κάνει ο Καστανούλης, ο σκύλος που «έφυγε» και έγινε αστεράκι. Όλα όσα ήθελα να πω στα δικά μου παιδιά αλλά δεν μπορούσα, τα είπα διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Φεύγουν στα αλήθεια όσοι αγαπάμε; Είναι κακό να κλαίμε ή να στεναχωριόμαστε για αυτούς που δεν είναι μαζί μας πια; Πως θα ήθελαν να μας βλέπουν οι αγαπημένοι μας; Τι συμβαίνει όταν θυμόμαστε τους αγαπημένους μας που έφυγαν;
Εκείνο που άρεσε στα δικά μου παιδιά είναι ότι η Λουκία δεν στεναχωριέται πια που έχασε τον φίλο της και πως όταν τον θυμάται κάτι υπέροχο συμβαίνει στον Καστανούλη. Το βιβλίο το λάτρεψαν και το διαβάζουμε πάντα δυο φορές:
-Πάλι, μαμά, τον Καστανούλη!!!





Γράφει η Καίτη Μιχαλοπούλου από το oiparamythenies.blogspot.gr